Σε μία περίοδο όπου η κοινωνία, και προφανώς μαζί της και οι φοιτητές, βιώνει στο πετσί της όλο και εντονότερα, όλο και πιο βάναυσα την καταπίεση, την φτωχοποίηση, τον περιορισμό των ελευθεριών της είναι επόμενο η καθημερινότητα μέσα στο πανεπιστήμιο για όλους εμάς, μέρα με τη μέρα να γίνεται όλο και πιο δυσβάστακτη. Αυτό μας υποχρεώνει να αντισταθούμε και να αναμετρηθούμε όλοι με τα καθήκοντά μας και να αρχίσουμε να βάζουμε τις βάσεις οικοδόμησης μιας άλλης προοπτικής.
Όλοι εμείς που βλέπουμε ότι το να πιστεύει ο μέσος φοιτητής που μπαίνει στην σχολή ότι θα φύγει από αυτήν με μία εξοχότατη θέση «καριέρας» και ότι θα αγωνιστεί για την «αριστεία» του έναντι των άλλων συναδέλφων του είναι μια επίπλαστη αυταπάτη που τον οδηγεί στον ατομικό δρόμο και στον ανταγωνισμό και τελικά δεν μπορεί ούτε να του εξασφαλίσει μια θέση στην κοινωνική ελίτ που μπορεί να ήθελε.
Όλοι εμείς που βλέπουμε ότι το ένα καλύτερο αύριο που μας προτείνουν και θέλουν να μας πείσουν ότι περνάει μέσα από την ψήφιση των νέων μνημονίων και εργασιακών νόμων, αναγνωρίζουμε ότι αυτό σημαίνει την ταφόπλακα των ονείρων μας για μια αξιοπρεπή ζωή.
Όλοι εμείς που βλέπουμε ότι το πτυχίο για το οποίο σπουδάζουμε, δεν μας δίνει πλέον καμία εξασφάλιση απέναντι στον ορυμαγδό της αγοράς εργασίας, της ανασφάλιστης και επισφαλούς εργασίας και της ανεργίας. Ένα πτυχίο ξεκομμένο πλέον από τα επαγγελματικά δικαιώματα.
Όλοι εμείς που βλέπουμε ότι ένα σύστημα το οποίο θέλει να επιβάλλει τα δικά του προστάγματα ενάντια στο συμφέρον της πλειοψηφίας του λαού και της νεολαίας ακόμη εντονότερα, έρχεται να το κάνει μέρα με την ημέρα και με την καταπάτηση του ασύλου, την απομάκρυνση της ζωής του φοιτητή από το πανεπιστήμιο και την ολοένα και
μεγαλύτερη εντατικοποίηση της ζωής του γενικότερα.
Τέλος, είμαστε όλοι εμείς που την απάντηση σε όλα αυτά και σε ότι άλλο δεν χωράει να γραφτεί σε αυτές τις σειρές και το οποίο μαυρίζει τις ζωές μας, την αντιλαμβάνεται ως συλλογική, μαζική και αμεσοδημοκρατική διαδικασία. Την αντιλαμβάνεται ως μια διαδικασία με την οποία θα μπορέσει να αποκτήσει φωνή αλλά και να αποκτήσει και συνοδοιπόρους. Να είναι μαχητική, επιθετική και διεκδικητική, να παλεύει και να κερδίζει πράγματα χωρίς να περιμένει κάποιους «πεφωτισμένους» που θα λύσουν όλα τα προβλήματα, πράγμα αδύνατο καθώς είναι αυτοί που κοιτάν να χτίζουν την πολιτική τους καριερούλα στις πλάτες της πλατιάς πλειονότητας.
Δυο λόγια για το σχήμα
Το ΜΠΕΤΟ είναι ένα ανεξάρτητο αριστερό σχήμα που δραστηριοποιείται στους Πολιτικούς Μηχανικούς Βόλου και προσπαθεί να εκφράσει το ριζοσπαστικό κομμάτι των φοιτητών μέσα σε αυτή. Είμαστε μια πολιτική συλλογικότητα που διαχωριζόμαστε από τις κλασικές παρατάξεις τόσο ως προς τη δομή μας (δεν υπάρχουν μέλη και το κάθε σχήμα είναι ανεξάρτητο από το άλλο) και τη λειτουργία μας αλλά και λόγω της διαφορετικής μας αντίληψης πάνω στο φοιτητικό συνδικαλισμό.Δημιουργούμε συλλογικά αντίληψη για όλα τα θέματα που έχουν να κάνουν με τα προβλήματα του συλλόγου αλλά και για την κεντρική πολιτική. Διατηρούμε την ανεξαρτησία μας από την αστική και κυβερνητική πολιτική και όλες τις καθεστωτικές δυνάμεις και τους φορείς εξουσίας.
Στηρίζουμε τις μαζικές διαδικασίες του φοιτητικού συλλόγου, δηλαδή τις γενικές συνελεύσεις του και τις συντονιστικές επιτροπές που προκύπτουν από αυτές. Τα ΔΣ τα αναγνωρίζουμε σαν όργανα λήψης αποφάσεων μόνο σε πολύ έκτακτες περιστάσεις που δεν μπορεί να συνεδριάσει ο ίδιος ο σύλλογος. Στόχος μας είναι η απονέκρωση των ΔΣ και να μπορεί ο σύλλογος να συνεδριάζει σε τακτά χρονικά διαστήματα και να ασκεί πολιτική.
Με αυτή τη λογική δίνουμε και τη μάχη των φοιτητικών εκλογών (24 Μάη), μέσω του ανοιχτού αγωνιστικού ψηφοδελτίου όπου μπορεί ο οποιοσδήποτε ισότιμα να συμμετέχει, κόντρα σε προσωποκεντρικές λογικές και λογικές ανάθεσης. Χωρίς καμία αυταπάτη ότι οι εκλογές (και πολύ περισσότερο οι φοιτητικές) μπορούν να αλλάξουν κάτι, απλά είναι μια σφυγμομέτρηση την οποία ειδικά η άρχουσα τάξη της δίνει μεγάλη σημασία.
«…Τρέλα μπορεί να είναι το να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας (…) Και η μεγαλύτερη τρέλα απ” όλες, να βλέπεις τη ζωή όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι (…) Να αλλάξεις τον κόσμο φίλε μου Σάντσο, δεν είναι τρέλα, ούτε ουτοπία. Είναι δικαιοσύνη!…»